SPOWIEDŹ

w naszym kościele

English version (click)

• W niedziele, przed każdą Mszą św. w naszym kościele
• Codziennie, podczas porannej Adoracji Najświętszego Sakramentu (7.30 am – 7.55 am)
• W każdą środę, podczas wieczornej Adoracji Najświętszego Sakramentu (8.30 pm – 8.55 pm)
• W każdą sobotę, przed Mszą Wigilijną Niedzielną (3.30 pm – 3.55 pm)
• W Pierwszy Piątek, podczas wieczornej Adoracji Najświętszego Sakramentu (6.00 pm – 6.55 pm)
• Jeśli potrzebujesz indywidualnego spotkania i rozmowy – zapytaj któregoś z naszych Ojców

___________________________________________________________

Warunki Dobrej Spowiedzi :    

1- Rachunek sumienia;

2- Żal za grzechy;

3- Mocne postanowienie poprawy;

4- Szczera spowiedź;

5- Zadośćuczynienie;

Modlitwy przed Rachunkiem Sumienia                                                    

Boże, zgrzeszyłem przeciwko Niebu i przeciwko Tobie, nie jestem godzien nazywać się dzieckiem Twoim.

Pragnę szczerze się wyspowiadać ze wszystkich grzechów  moich. Przyjdź  Duchu Święty, oświeć  mój  rozum, ażebym  grzechy  moje dokładnie poznał, szczerze za nie żałował i dobrze się z nich wyspowiadał.

Matko Najświętsza, dopomóż mi!

Wszechmogący i miłosierny  Boże, oświeć mój umysł, abym poznał grzechy, które popełniłem i odmienił moje serce,  abym szczerze nawrócił się do Ciebie.

Niech Twoja miłość zjednoczy mnie ze wszystkimi, którym wyrządziłem krzywdę. Niech Twoja dobroć uleczy moje rany, umocni moją słabość.

Niech Duch Święty obdarzy mnie nowym życiem i odnowi we mnie miłość, aby w moich czynach zajaśniał obraz Twojego Syna, który z Toba żyje i króluje na wieki wiekow.  Amen.

POBIERZ WZÓR RACHUNKU SUMIENIA

Rachunek sumienia dla dzieci

Rachunek sumienia dla młodzieży

Rachunek sumienia dla dorosłych

Rachunek sumienia przygotowujący do SPOWIEDZI GENERALNEJ

PRZYDATNE LINKI:

Kliknij: spowiedź.pl – wszystko o spowiedzi

Kliknij: Poradnik jak zrobić dobry Rachunek Sumienia

Kliknij: Przykładowy Rachunek Sumienia

Kliknij: Rachunek Sumienia i Wyznanie Grzechów

Akt Żalu          

Przebacz mi grzechy moje, o Panie, przebacz mi moje grzechy;  grzechy mej młodości, grzechy mojej dojrzałości,  grzechy mej duszy,   grzechy mego ciała, moje grzechy lenistwa,  moje ciężkie grzechy dobrowolne, grzechy, które pamiętam, grzechy których nie pamiętam, grzechy które tak długo taiłem i które już uszły mej pamięci.

Szczerze żałuję za każdy grzech, śmiertelny i powszedni,za wszystkie grzechy od mojego dzieciństwa aż do obecnej  godziny. Wiem, że moje grzechy zraniły Twoje czułe serce, o mój Zbawicielu. Racz mnie uwolnić od więzów złego, o mój  Zbawicielu, przez Twą tak gorzką mękę. O mój Jezu, daruj i nie pamiętaj jakim byłem. Amen.

Modlitwa po Rachunku Sumienia

Panie Boże mój, z  głębi serca żałuję za wszystkie grzechy całego życia mego, ponieważ obraziłem Cię i zasłużyłem na to,żebyś mnie jako Sprawiedliwy Sędzia ukarał tu na ziemi i w wieczności. Najbardziej jednak żałuję za nie dlatego, że Ciebie najlepszego Ojca, grzechami moimi tak bardzo obraziłem i zasmuciłem.  Żałuję, że z powodu odwrócenia się od Ciebie, zmarnowałem zasługi gorzkiej męki mojego Zbawiciela Jezusa Chrystusa, Syna Twojego,który z miłości dla mnie w Ogrójcu krwią się pocił, był ubiczowany, cierniem ukoronowany, niósł ciężki krzyż, na którym w wielkich boleściach umarł. Postanawiam przy pomocy Twojej łaski poprawić życie moje i więcej nie grzeszyć. Niech odątd zrozumiem lepiej, że mój dom rodzinny, miejsce pracy, obowiązki moje i bliźnich są warsztatem mej doskonałości i świętości. Pragnę wynagrodzić wszelką szkodę,którą wyrządziłem. Pragnę zawsze do Ciebie należeć i przy pomocy łaski Twojej unikać wszystkich grzechów oraz okazji do nich.

Panie Jezu nie bądź mi Sędzią lecz Zbawicielem. Matko Syna Bożego, bądź też Matką moją i broń mnie od złego.

Modlitwa przed Spowiedzią

Panie Jezu, dziękuję Ci, że pozostawiłeś nam sakrament pojednania i to niemal na zawołanie. Jest to wielki dar Twojego Miłosiernego Serca. Woda i Krew Chrystusa – oczyszcza, umacnia, obmywa nas. Robisz nam wielką łaskę, pozwalając przystępować do tego sakramentu. Jego mocą odpuszczasz nam grzechy i nasze winy… Potrzebujemy wykształcić w sobie wdzięczne serce i świadomość, że jest to spotkanie dwóch miłujących się osób. Z mojej strony jednak za mało było miłości, a w jej miejsce pojawiła się oziębłość, zaniedbanie i grzech. Przychodzę, by ze skruchą powiedzieć Ci przepraszam. Ty zaś zawsze jak kochająca matka przebaczasz, owszem napominasz, ale też przytulasz, bo nieustannie pałasz miłością ku nam. Wyznajemy przed Tobą nasze grzechy i naszą nędzę, chcąc zobaczyć siebie w prawdzie, by wiedzieć za co trzeba wziąć odpowiedzialność. Na tym właśnie polega akt żalu. Aby przyjąć Twoje Miłosierdzie, Boże, człowiek musi mieć serce otwarte. Panie Jezu, Ty nie pozostawiłeś w konfesjonale aniołów, bo balibyśmy się do nich podejść, ale zostawiłeś człowieka, który zna gorycz grzechu, bo sam grzech popełnia. Spowiedź służy wzrostowi, odkrywaniu wielkości i niewyczerpanego Miłosierdzia Twojego. Jak potężna jest Twoja miłość, skoro nas nie przekreślasz i nie potępiasz, tylko mówisz “idź i nie grzesz więcej!” Boże, jesteś pełen miłości, dobroci i przebaczenia. Odnawiasz na nowo zerwane przeze mnie więzi! Każdorazowe uświadomienie sobie tych prawd, jak i wielkości Twojego Miłosierdzia domaga się z mojej strony czynnej miłości objawiającej się w nieustannym nawracaniu. Człowiek uważający się za sprawiedliwego jest niezdolny do przyjęcia Twojego Miłosierdzia. Każda spowiedź święta to zanurzenie się w źródle nieskończonego Miłosierdzia Bożego. To spotkanie z Tobą, który Jesteś bogaty w Miłosierdzie. Składasz je jako drogocenną perłę w naszych sercach, jako ziarenko, które ma się rozrastać i wydać plon obfity. Pochylasz się nad nami, słabymi i grzesznymi ludźmi. Oczyszczasz moją duszę, Panie, pozwalając, by Twoje Miłosierdzie stawało się źródłem mojej wewnętrznej odnowy. Tak więc niech żyję już nie ja, ale byś Ty żył we mnie w mocy swojego Miłosierdzia.

Panie Jezu, chcę Ci wyznać z całą szczerością wszystkie moje grzechy. Dlatego proszę Cię, daj mi Twego Ducha, aby oświecił moje serce i rozum, bym przypomniał sobie wszystko zło, jakiego się dopuściłem od ostatniej spowiedzi świętej w moich słowach, myślach, uczynkach i zaniedbaniach. Amen.

Modlitwa po Spowiedzi

Panie i Boże mój, dziękuję Ci za to, żeś mnie stworzył, żeś mnie powołał do wiary w Jezusa Chrystusa, Syna Twojego, Zbawiciela naszego. Ty udzielasz nam Ducha Świętego,abyśmy się stali Twoimi dziećmi i dziedzicami.

Ty nie opuszczasz grzesznika, lecz szukasz go z ojcowską miłością. Ty stale odnawiasz nas przez Sakrament Przebaczenia i Pojednania, abyśmy coraz doskonalej upodobniali się do Twojego Syna Dziękuję Ci za cudowne dzieło Twego Miłosierdzia i wielbię Cię wraz z całym Kościołem za nasze zbawienie. Tobie niech będzie chwała przez Chrystusa w Duchu Świętym teraz i na wieki. Amen.

Wszechmogący miłosierny Boże, proszę Cię pokornie w imię Syna Twego, Jezusa Chrystusa, daj mi wytrwałość w dobrym aż do śmierci. Wspieraj mnie i nie dozwól mi oddalać się od Ciebie. Amen.

SPOWIEDŹ GENERALNA

Spowiedź generalna, czyli spowiedź z całego życia, albo z dłuższego okresu życia, praktykowana była w Kościele od samego początku. Wielu świętych i błogosławionych zalecało korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania, który obejmowałby całe dotychczasowe życie penitenta.

Św. Tomasz z Akwinu uważał, że dobrowolne spowiedzi generalne z dawnych, już odpuszczonych grzechów, są bardzo pożyteczne, przyczyniają się bowiem do odpuszczenia kar doczesnych za grzechy. Benedykt XI (1240-1304) konstytucją Intern cunctas pochwalił i zalecił dobrowolną spowiedź generalną.

Równocześnie mówił, że grzechy już odpuszczone nie muszą być ponownie poddawane pod władzę kluczy, czyli wyznawane. Potwierdził to Sobór Trydencki. Tak też naucza Kościół i dzisiaj.

Kiedy należy odbyć Kiedy należy odbyć spowiedź generalną?

Problem spowiedzi generalnej jest niezwykle trudny. Nie ma bowiem jakiegoś kanonu grzechów, które “zbierane jak do worka” – w określonym czasie – byłyby wystarczającą materią, aby przystąpić do takiej spowiedzi. Nie mniej jednak coraz więcej wierzących pragnie odbyć taką spowiedź. Jaka jest różnica między spowiedzią zwyczajną, (z okazji pierwszego piątku miesiąca, przed świętami, w jakiejś sytuacji – np. z racji pogrzebu kogoś bliskiego), z porywu serca i stanu ducha (po głębokim namyśle, wypływająca z pragnienia oczyszczenia swego sumienia) oraz – wspomnianą w pytaniu – spowiedzią generalną. Warto odwołać się w tym wypadku do doświadczenia świętych. Popatrzmy na jednego z nich.

Założyciel Zgromadzenia Misji, św. Wincenty a Paulo, mając szesnaście lat kapłaństwa, zetknął się z przedziwnymi wypadkami. Pierwsze miało miejsce w Gannes (Francja) pod koniec 1616 r. Pewien umierający, który dotąd “uchodził za przyzwoitego człowieka”, wyznał spowiednikowi grzechy, które przez długi czas zamykały mu usta. “Skazałbym się na potępienie – oznajmił chory Małgorzacie de Silly – gdybym nie odbył tej spowiedzi generalnej”. Szlachetna kobieta, zaszokowana tą wiadomością, komentowała zdarzenie wobec swego kierownika sumienia: “Czegóż to wysłuchaliśmy przed chwilą? Zapewne dzieje się tak z większością ludzi (…) Ileż dusz zmierza ku zagładzie! Czy jest na to jakieś lekarstwo?”. 

Niełatwo jest odpowiedzieć na takie pytanie. Trudniej jest znaleźć lekarstwo. Wincenty a Paulo zaczął szukać rozwiązań. Trzeba wiedzieć, że początek XVII wieku był czasem niezwykle trudnym dla Francji. Wincenty zrozumiał, że musi podjąć działalność ewangelizacyjną. W dniu 25 stycznia 1617 r., wygłosił w Folleville kazanie na temat spowiedzi generalnej. Poczciwi wieśniacy byli pod wrażeniem namaszczenia i siły, jakie biły ze słów kaznodziei. Ludzie tłoczyli się przed konfesjonałem. Napływ penitentów był tak wielki, że misjonarz poprosił o pomoc Jezuitów z Amiens. (…) Było to pierwsze kazanie misyjne i Bóg obdarzył je powodzeniem właśnie w dzień nawrócenia św. Pawła. Trzeba dodać, że Zgromadzenie Misji w tym dniu świętuje rocznicę swego założenia.

Historia dostarcza więc nam pewnych faktów, na podstawie których możemy zweryfikować potrzebę spowiedzi generalnej. Teologia moralna ukazuje właściwe spojrzenie na to zagadnienie, a doświadczenie duszpasterskie “nakazuje” pouczanie wiernych w tej kwestii. I tak, zaleca się odbyć spowiedź generalną w czasie trwania misji parafialnych (średnio co dziesięć lat), przed zawarciem sakramentu małżeństwa, przed wstąpieniem do seminarium duchownego czy zakonu, czy też z racji jakiś osobistych przeżyć duchowych – potrzeba głębszego nawrócenia, zmiana drogi życia, oczyszczenie się z grzechów z całego życia. Taką spowiedź czynią ci, którzy, wyczuwając chwilę śmierci i zdając sobie sprawę, że byli daleko od Chrystusa, pragną oczyścić swoją duszę. Natomiast w przypadku, gdy ktoś tai grzechy, czyli spowiada się świętokradzko, spowiedź generalna jest wymagana. Przecież wszystkie grzechy ciążą na sumieniu takiego wiernego. Trzeba więc wyspowiadać się z wszystkich popełnionych grzechów od ostatniej ważnej spowiedzi. Dotycy to także wątpliwości, które nurtują ludzkie serce.

Warto zwrócić uwagę na to, że nie należy mówić w czasie spowiedzi tych grzechów, które już zostały odpuszczone. Ich już nie ma! W przeciwnym wypadku wątpimy w miłosierdzie Boże. Spowiedź generalna jest więc pewnego rodzaju gruntownym oczyszczeniem się, odzianiem się w szatę pełną łaski. Taką moc ma każda spowiedź, nawet ta z grzechów lekkich. Jednak kiedy dokonujemy głębszego rachunku sumienia, wtedy serce jest bardziej spokojne.

Najczęściej taką spowiedź zaleca się narzeczonym. Przed nimi droga wspólnego życia. Warto więc, aby oboje odrzucili wszystko to, co dotychczas było grzeszne, aby już do tego nie wracali. Ich małżeństwo nie może zaczynać się w grzechu. Spowiedź narzeczeńska nie może być lakoniczna, ot taka sobie, naprędce, przed samym ślubem, w długiej kolejce. Dlatego proponuje się narzeczonym dwie spowiedzi: pierwszą – generalną, z całego życia lub od ostatniej spowiedzi generalnej i drugą – przed samym ślubem. Później, już jako małżonkowie, nie mogą w chwilach słabości “wyrzucać sobie” dawnych grzechów. Doświadczenie mówi, że nie wszyscy narzeczeni stosują się do tych wskazań. Życie weryfikuje takie zaniedbania.

Również ci, którzy podejmują ważne decyzje życiowe – wstąpienie do seminarium, zakonu – powinni zrzucić z siebie wszystko to zło, które wcześniej nagromadzili. W niektórych zakonach wyrazem tego jest przyjęcie nowego imienia.

Spowiedź generalną odbywają czasami pacjenci, którzy decydują się na poważną operację.

Tylko ten, kto choć raz w życiu odbył spowiedź generalną doświadcza stanu ducha, oczyszczenia, lekkości. Nadto świadom jest bardziej słów św. Augustynem: “Niespokojne jest serce moje, dopóki nie spocznie w Tobie”.

Ks. Andrzej Ziółkowski CM (cytat za: www.milosierdzieboze.pl)

wykładowca teologii pastoralnej w PAT i w Instytucie Teologicznym Księży Misjonarzy oraz homiletyki w Seminarium Ojców Franciszkanów Konwentualnych, rekolekcjonista.

PRAKTYCZNE PORADY W PRZYGOTOWANIU DO SPOWIEDZI GENERALNEJ:

PRZYDATNE LINKI:

Spowiedź generalna: czy to ma sens?

Spowiedź z całego życia. Jak to zrobić?